zasiedla wody stojące i płynące różnych typów. Jest ważką pospolitą i szeroko rozprzestrzenioną. Lubi wody zacienione drzewami.

zasiedla wody stojące, są to głównie torfowiska niskie, rzadziej sfagnowe. Występuje również nad bagnistymi obrzeżami jezior, nad oczkami i bagnami śródleśnymi z dużą ilością turzyc, rzadziej nad rowami śródłąkowymi. Jest ważką szeroko rozprzestrzenioną, co wcale nie oznacza, że pospolitą. Niespotykana w górach i na pogórzu.

zasiedla szczególnie chętnie śródleśne torfowiska wysokie. Gatunek trudny do wykrycia. Larwy rozwijają się w niewielkich zbiornikach torfowiskowych, zwykle o powierzchni mniejszej niż 1 m2 — w oczkach wodnych zawieszonych w ple sfagnowym, zalanych dolinkach między kępami torfowców, rozlewiskach na okrajkach torfowisk wysokich, rzadziej starych rowach melioracyjnych lub dołach potorfowych. Jest gatunkiem chronionym w Polsce prawem, a ponadto znajdującym się na Czerwonej Liście jako gatunek bardzo wysokiego ryzyka (EN — Endangered), a w Czerwonej Księdze jako gatunek wysokiego ryzyka (VU — Vulnerable).

występuje na górskich torfowiskach wysokich w drobnych kałużach sfagnowych (0,5-2 m2), niekiedy większych, o charakterze młak, rzadziej w małych stawkach o brzegach porośniętych przez mchy z rodzaju Sphagnum i turzycę bagienną Carex limosa. W zasadzie występuje powyżej 1000 m n.p.m., jednak w Sudetach, przy wyraźnie obniżonych piętrach roślinności i większym niż w Tatrach zatorfieniu, już od 820 m — w Górach Izerskich i jeszcze niżej — na wysokości 750–760 m — w Górach Bystrzyckich (Mielewczyk, 1969), najniżej zaś na torfowisku koło Czarnego Dunajca — 600 m (Fudakowski, 1932). Jest gatunkiem chronionym w Polsce prawem, a ponadto znajdującym się na Czerwonej Liście jako gatunek niskiego ryzyka (NT – Near Threatened) — jednak bliski zagrożenia, a w Czerwonej Księdze jako gatunek bardzo wysokiego ryzyka (EN – Endangered).