Park Łazienkowski Łazienki Królewskie, (UTM EC08) mający dzisiaj ponad 76 hektarów powierzchni, powstał z dawnego, dziko rosnącego lasu. Pierwotnie, przypuszcza się, było to miejsce łowów książęcych. W końcu XVII w. uregulowano naturalny, płynący od południa, strumień wodny. Regularny kanał otoczył prostokątną wyspę z pawilonem Łaźni Lubomirskiego. Po drugiej stronie wyspy znajdowała się sadzawka, a z niej odchodził w kierunku Wisły kanał, w dalszej części łączący się z rozlewiskiem wodnym poniżej Zamku Ujazdowskiego. W 1720 r., na polecenie króla Augusta II, dzierżawiącego Ujazdów, powstaje imponujące rozmiarami założenie wodne — Kanał Piaseczyński — o długości 820 m, wchodzący w składa Osi Stanisławowskiej. Ciągnie się od Zamku Ujazdowskiego do ulicy Czerniakowskiej nad Wisłą.

W 1764 król Stanisław August Poniatowski nabywa Zamek Ujazdowski i przeznacza go na swoją prywatną rezydencję. Zaczyna się stopniowe powiększanie obszaru o nowe tereny. Na przedpolu Zamku powstaje założenie urbanistyczne zwane Osią Stanisławowską. Lata 1772-1793 to najświetniejszy okres dla Łazienek. Powstają Pałac na Wodzie, Biały Dom, Pałac Myślewicki, Wielka Oranżeria z Teatrem Stanisławowskim i Amfiteatr. Kolejny etap historii ogrodu — to formowanie części związanej z Belwederem, dla wielkiego księcia Konstantego. Perspektywę widokową z pałacem Belwederskim wyznacza układ wodny, poprowadzony nieregularnie z wyraźną tendencją do niwelowania symetrii. Najważniejsze elementy tego założenia przetrwały do dzisiaj, stanowiąc jedno z najpiękniejszych rozwiązań krajobrazowych w Polsce.

POWRÓT

Ważki Warszawy

Zdjęcia:	Michał Kaczorowski polska.e-mapa.net
Badania terenowe i tekst:	Michał Kaczorowski
© Ewa Miłaczewska