Gdy w 2010 roku dostałam pierwsze relacje z Warszawy od Michała Kaczorowskiego, wpadłam na pomysł stworzenia programu Ważki dużych miast. Nie myślałam wówczas o tym, że możemy uzyskać ciekawe, lub przydatne do czegoś wyniki. Chodziło mi o pokazanie faktu, że ważki są niemal wszędzie, gdzie jest jakaś woda. Chciałam, żeby ludzie, którzy chcą obserwować przyrodę, dostrzegli ją bardzo blisko swoich domów. Nie trzeba brać urlopu i jechać nad jeziora, nie trzeba w to inwestować kompletnie nic. Pewnie, że przyda się cyfrowy aparat fotograficzny i tylko przy dużym szczęściu wystarczy ten z telefonu komórkowego. Aparat przyda się, bo często łatwiej oznacza się ważkę na zdjęciu niż widzianą tylko przez moment w terenie. Na zdjęciu mamy możliwość spokojnego analizowania szczegółów. Wiele razy zdarzyło mi się dopiero po powrocie do domu i zrzuceniu zdjęć na komputer zauważyć gatunek, którego nie zarejestrowałam w terenie.

Niektórzy przyjęli ten punkt widzenia i spacerując po pobliskim, ulubionym parku miejskim, obserwują ważki, fotografują, robią notatki, a później przysyłają do mnie wyniki. Często załączają zdjęcia ważek dla potwierdzenia ich rozpoznania. Dotąd otrzymałam raporty od 17 osób, są tacy, którym ten sposób spędzania wolnego czasu „wszedł w krew” i robią to od początku istnienia programu, czyli już sześć lat i sygnalizują, że to nie koniec.

Klikając na tej stronie w nazwę ważki uzyskujemy połączenie z poświęconą jej stroną.
Klikając w nazwę miasta łączymy się ze stroną opisującą ważki tego miasta, a tam są linki do poszczególnych stanowisk i ich rozkład na mapie.

W szesnastu miastach, na 111 przebadanych stanowiskach, stwierdziliśmy dotychczas 56 gatunków ważek: 19 gatunków Zygoptera i 37 gatunków Anisoptera. Początkowo sądziłam, że w warunkach miejskich należy spodziewać się tylko najpospolitszych gatunków, najwytrzymalszych i o najmniejszych wymaganiach. Okazało się, że we wszystkich miastach występują ważki rzadkie i objęte ochroną, i wcale niekoniecznie są to przypadkowe, pojedyncze osobniki. W wielu miejscach stwierdzono ich rozwój. We wszystkich badanych miastach napotkano też ważki południowe — nawet w Gdyni.

W niniejszym podsumowaniu danych posługuję się wyłącznie danymi uzyskanymi z raportów otrzymanych od uczestników programu Ważki dużych miast. Dane pochodzące z badań prowadzonych w Kielcach przedstawili Mariusz Gwardjan, Joanna Przybylska i Roman Maniarski w artykule „Ważki (Odonata) Kielc” w numerze czwartym czasopisma „Naturalia”. Przedstawili tam również dane z wszystkich miast ujętych w naszym programie oraz dane z Lublina, Olsztyna i Poznania na podstawie literatury. Pozwoliło to na wyciągnięcie wniosków nieco szerszych, niż nasze.